1

ยินดีต้อนรับสู่คริมสันฮาโล—คลับเปลื้องผ้าที่หรูหราที่สุดในเมืองนี้

ที่ซึ่งทายาทมหาเศรษฐีและราชันย์ไบค์เกอร์สุดอันตรายยอมจ่ายเงินสามล้านดอลลาร์ในคืนเดียวเพียงเพื่อชมสาวคนโปรดของพวกเขาเริงระบำ

แล้วเรดล่ะ?

เธอไม่ใช่แค่นักเต้นธรรมดาคนหนึ่ง

เธอคือเรือนร่างโค้งเว้า อันตราย และเปลวไฟอันเงียบงัน—ทั้งหมดนั้นห่อหุ้มไว้ด้วยลูกไม้และความลึกลับ

ด้วยสะโพกที่สามารถสะกดจิตและหน้าอกที่ท้าทายแรงโน้มถ่วง เธอเคลื่อนไหวราวกับบาปและดูราวกับความหลุดพ้น

แต่เธอซ่อนบางสิ่งไว้...บางสิ่งที่ไม่มีใครรู้

---

เรด

“เรด!”

เสียงของมิสเจโลแทรกผ่านจังหวะเบสหนักๆ ของห้องแต่งตัว คมกริบและไร้ความอดทน

เรดถอนหายใจ สายตาละจากกระจก ได้เวลาเผชิญหน้ากับหล่อนอีกครั้ง

เธอลุกขึ้นยืน จัดชายชุดเลื่อมของตัวเอง แล้วสวมส้นสูง เสียงกริ๊กของมันดังก้องไปตามโถงทางเดินขณะที่เธอเดินเข้าไปใกล้ประตู

มิสเจโลยืนอยู่พร้อมกับคลิปบอร์ด ขนตาปลอม และรอยยิ้มเยาะที่รู้ไปเสียทุกเรื่อง

“มาร์เชลโลจากอิตาลีมาอีกแล้ว” หล่อนเอ่ย “เขาทุ่มเงินสองล้าน เงินสดนะ ทั้งหมดนี่เพื่อคืนเดียวกับเธอนะจ๊ะ ที่รัก”

เรดกะพริบตา “อะไรนะคะ?”

มิสเจโลขยับเข้ามาใกล้ “เขาอยากเป็นคนนั้น คนแรกของเธอไงล่ะ แม่สาวน้อย นี่มันตั๋วทองของเธอเลยนะ รู้ไหมว่าเงินสองล้านจะทำอะไรให้เธอได้บ้าง”

หัวใจของเรดหล่นวูบ เงินจำนวนนั้นสามารถเปลี่ยนทุกอย่างได้—ค่าผ่าตัดของเธอ หนี้สินที่ไม่สิ้นสุด และอิสรภาพ

แต่ถึงอย่างนั้น—ท้องของเธอก็บิดมวน

“หนูมาที่นี่เพื่อเต้น ไม่ได้มาขายตัว” เธอพูดเสียงเบา

มิสเจโลแค่นเสียง “โอกาสแบบนี้มีแค่ครั้งเดียว เธอคิดว่าการส่ายสะโพกแลกกับเงินหยิบมือจะทำให้เธอหลุดจากหลุมนี่ได้เหรอ”

เรดเม้มริมฝีปาก จ้องมองพื้น

สองล้าน...

เงินนี่ครอบคลุมได้ทุกอย่าง เธอจะหยุดกังวลเรื่องที่จะตายก่อนอายุยี่สิบสี่ได้ เธอจะได้หายใจหายคอได้เสียที

แต่หน้าอกของเธอกลับบีบรัด

เธอเหยียดกระดูกสันหลังตรง “ไม่ค่ะ หนูไม่ได้มีไว้ขาย”

มิสเจโลกลอกตาแล้วเดินจากไป พึมพำอะไรบางอย่างอยู่ใต้ลมหายใจ ราวกับรู้อยู่แล้วว่าเรดจะปฏิเสธข้อเสนอ

เรดทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้อีกครั้ง

เธออายุยี่สิบสาม เป็นสาวพรหมจรรย์ เป็นนักเต้นเปลื้องผ้า เป็นความย้อนแย้งที่เดินได้ ด้วยส่วนโค้งเว้าที่ทำให้ผู้ชายน้ำลายสอและใบหน้าที่อ่อนโยนเกินไปสำหรับโลกใบนี้ เรดคือสิ่งดึงดูดใจหลักของคริมสันฮาโล

แต่เบื้องหลังแสงสีและเสียงเพลง เธอเป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่พยายามจะมีชีวิตอยู่

สามร้อยดอลลาร์ต่อเดือน นั่นคือสิ่งที่เธอหาได้—เก็บออมทุกเพนนีเพื่อจ่ายค่าผ่าตัดที่อาจทำให้เธอมีชีวิตรอด และเพื่อใช้หนี้ที่แม่ของเธอทิ้งไว้

มิสเจโลคือเจ้าของคริมสันฮาโล—ผู้หญิงประเภทที่บริหารที่นี่เหมือนธุรกิจ ไม่ใช่ครอบครัว สำหรับหล่อนแล้ว ผู้หญิงทุกคนคือสินค้า และเรดน่ะเหรอ? เธอคือชิ้นที่แพงที่สุดบนชั้นวาง

หล่อนมักจะโฆษณาเรดราวกับเพชรล้ำค่า กระซิบชื่อของเธอให้บรรดาคนรวยในบูธควันคลุ้งและห้องวีไอพีฟัง และคืนนี้ก็ไม่ต่างกัน

“มาร์เชลโลจากอิตาลีต้องการตัวเธอ” หล่อนพูดอย่างนั้น เหมือนมันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

เรดเคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน มาร์เชลโลไม่ใช่แค่ผู้ชายธรรมดา—เขาเป็นเจ้าพ่อค้ายาเสพติดที่ใครๆ ก็รู้จัก อันตราย ทรงอิทธิพล และอายุมากกว่าเธอเท่าตัว ผู้ชายประเภทที่จะต้องได้ในสิ่งที่ต้องการ ไม่ว่าจะต้องจ่ายเท่าไหร่ก็ตาม

และตอนนี้เขาต้องการเธอ

พรหมจรรย์ของเธอ

เรดกำหมัดแน่น ขบกราม ไม่มีทาง

เธอไม่ได้มาที่นี่เพื่อเรื่องนี้ เธอไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่น เธอไม่สนว่าจะมีเงินวางอยู่บนโต๊ะมากแค่ไหน

ครั้งแรกนั้น—สิ่งเล็กน้อยที่เธอเหลืออยู่—มันมีความหมาย

เธอจะไม่ยอมเสียมันไปให้กับมาร์เซโล อิตาลี ต่อให้ได้เงินสองล้านก็ไม่เอา

ได้เวลาไปแล้ว หญิงสาวถอนหายใจขณะเปลี่ยนเป็นชุดที่ดูดีกว่าเดิม พลางดึงจีสตริงวิบวับที่ใช้แสดงต่อหน้าเหล่าชายผู้หิวโหยเมื่อครู่ออก

มันชุ่มโชกไปด้วยกลิ่นเหงื่อและน้ำหอมราคาถูก เธอพับมันเงียบๆ แล้วยัดใส่กระเป๋าเป้

ไฟทางเดินสว่างวาบขึ้นทันทีที่เธอก้าวเท้าออกมา เสียงส้นสูงกระทบพื้นดังกริ๊กๆ

เสียงดนตรียังคงดังกระหึ่มอยู่ไกลๆ กลบเสียงพวกผู้ชายกึ่งเมาที่ตะโกนคุยกันขรม

“เฮ้ เรด... มาโชว์ส่วนตัวให้ฉันดูหน่อยสิ” ชายคนหนึ่งพูดเสียงยานคาง เลียริมฝีปากราวกับคนอดอยากมาหลายวัน

“โธ่โว้ย ที่รัก ส่ายสะโพกนั่นอีกทีสิ” อีกคนพูดเสริม สายตาไล่มองเรือนร่างของเธอราวกับเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ

เธอทำเป็นไม่สนใจเหมือนเช่นเคย เดินผ่านเสียงกระซิบหยาบคายและเสียงแซวโลมเล้า ตรงไปยังประตูหลัง กะของเธอหมดแล้ว และสิ่งเดียวที่เธอต้องการคือกลับบ้าน ล้มตัวลงนอน และลืมค่ำคืนนี้ไปเสีย

แต่แล้วสายตาของเธอก็พลันไปสะดุดกับบางอย่าง—

ชายหนุ่มหน้าตาดีท่าทางสะอาดสะอ้าน—อายุคงไม่เกินสามสิบ—กำลังนั่งอยู่ที่ปลายสุดของบาร์

ชุดทักซิโด้ของเขาดูราวกับตัดเย็บด้วยมือจากอิตาลี ส่วนนาฬิกาบนข้อมือก็คงพอจะจ่ายหนี้ของคลับได้ครึ่งหนึ่ง

ตรงหน้าเขามีขวดวิสกี้เปล่าๆ วางอยู่เก้าขวด และดูจากท่าทางที่ศีรษะของเขาโคลงเคลงเล็กน้อยกับดวงตาที่กะพริบช้าๆ แล้ว เขาคงดื่มมาทั้งคืน

ทว่าสิ่งที่ดึงดูดความสนใจของเธออย่างแท้จริงกลับไม่ใช่ชายคนนั้น

แต่เป็นกลุ่มชายฉกรรจ์ที่ยืนอยู่ใกล้เขาจนเกินไป

แก๊งเน็กซัสแวลลีย์

แก๊งไบค์เกอร์สุดอันตรายที่โด่งดังไปทั่วเมืองเรื่องการปล้นคนรวยและซ้อมทุกคนที่ขวางทาง เธอเคยเห็นคนประเภทนี้มาก่อน—หยาบกระด้าง เนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยสัก และมักจะมีกลิ่นอายของปัญหาติดตัวเสมอ พวกมันไม่ได้มาที่นี่เพื่อดื่มหรือจีบสาว

พวกมันกำลังล้อมเขาไว้เหมือนฝูงอีแร้ง

ชายคนหนึ่งในแก๊งเน็กซัสแวลลีย์โน้มตัวเข้าไปใกล้ชายขี้เมา จ้องมองนาฬิกาของเขาราวกับว่ามันเป็นของตัวเองไปแล้ว

“ไอ้คุณหนูนี่ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าอยู่ที่ไหน” มันพึมพำกับเพื่อนพร้อมกับหัวเราะในลำคอ

“พนันได้เลยว่านาฬิกานั่นอยู่บนข้อมือฉันต้องดูดีกว่าเยอะ” อีกคนพูดเสียงต่ำห้าว “ทักซิโด้ด้วย ไปช่วยมันถอดออกกันเถอะ”

พวกมันทั้งหมดหัวเราะ

เรดรู้สึกปั่นป่วนในท้อง เธอไม่ชอบเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับปัญหา แต่มีบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้ที่ทำให้เธอรู้สึกไม่ถูกต้อง เธอจะเดินหนีไปก็ได้ ทำเป็นว่าไม่เห็น

แต่เธอก็ไม่ได้ทำ

เธอจึงก้าวเข้าไปใกล้ขึ้น เสียงส้นสูงของเธอกระทบพื้น

“ขอโทษนะคะ” เธอพูดเสียงดังพอที่จะดึงความสนใจของพวกมันได้ “เขาจ่ายค่าไพรเวทสำหรับคืนนี้แล้ว เขามากับฉันค่ะ”

ชายคนที่ตัวสูงที่สุดหันมามองเธอ รอยสักเลื้อยขึ้นไปถึงลำคอ “ตอนนี้เป็นเด็กของมันแล้วเหรอจ๊ะ ที่รัก”

อีกคนแค่นหัวเราะ “ไม่ยักรู้ว่าพวกคุณหนูชอบของมือสอง”

เรดฝืนยิ้ม พยายามไม่สนใจคำพูดที่ทิ่มแทงใจ “เขาก็ชอบในแบบของเขานั่นแหละค่ะ”

โดยไม่รอคำอนุญาต เธอก็สอดแขนโอบรอบไหล่ของชายขี้เมา เขามีกลิ่นวิสกี้คละคลุ้งและแทบไม่ขยับตัวเลยตอนที่เธอพยุงให้เขาลุกขึ้นยืน

“ไปกันเถอะ ที่รัก” เธอกระซิบ เสียงของเธอมั่นคงแม้ว่าหัวใจจะเต้นรัว

พวกไบค์เกอร์ได้แต่มอง ยิ้มเยาะ และปล่อยให้เธอผ่านไป พวกมันไม่ได้มาที่นี่เพื่อหาเรื่องชกต่อย

เรดประคองเขาเดินไปตามทางเดินและออกไปทางประตูหลัง แขนของเธอโอบรอบตัวเขาไว้แน่น เขาเดินโซซัดโซเซอยู่ข้างๆ อย่างคนไม่ได้สติโดยสิ้นเชิง

“โชคดีนะที่ฉันมาเห็นเข้า แล้วนี่ฉันจะทำยังไงกับคุณดีเนี่ย” เธอพึมพำกับตัวเอง